26 april, van Zevergem naar Impe, start om 9u50, aankomst 15u50, 29 km
duur 6u met rust 40' inbegrepen, rugzak 11kg, gemiddeld 5,5 km/u, 150 hm.
Elke vrijdag in Impe schuiven de Groefkes met hun partners
de benen onder tafel, die staat gedekt met taart en koffie en wijn, en die
wordt besprenkeld met gulle gesprekken over de stand van zaken in eenieders
leven en hoofd. Vroeger fietste ik vaak naar deze bijeenkomsten maar sinds de
omschakelijking naar stapper trok ik ook al een paar keer te voet naar Impe,
vanaf het station in Melle (15km) en van aan de kerk in Merelbeke (20 km), maar
vandaag is het van deur tot deur. Helaas sloeg ik te laat de deur achter mij
dicht zodat de kater mee op stap ging... Gisteravond in het dorpscafé was er de
boekvoorstelling van 'Wilde wielen, tedere toetsen', het jubileumboek over 25
jaar De Fietsbende. Dat moest gevierd worden met een hele resem Steenuilkes.
Elke stapper weet dat hij de heilige wet van het vroege vertrek moet
gehoorzamen, maar daar had die kater anders over beslist... Bij het binnenkomen
in Merelbeke spreekt een oude dame op haar stoep me aan, nieuwsgierig naar
waarheen de wandeling wel mag leiden: terug naar Impe en blablabla. Elke kans
op een babbel moet de stapper meepakken, om het hoofd vrij te maken. Dat
gebeurt nog méér als je staptocht maar lang genoeg is, dat het repetitieve en
quasi autistische bewegen van de benen en het ritmische geluid van voetstappen
en stokklikken, de stroom aan gedachten door de hoofd tot stilstand brengt en
het brein ijl wordt als de atmosfeer op de maan. Pijnscheuten trekken door de
linkerheup, wat verder door de rechterknie, maar de aanpassing van de
rammelende ledematen aan de hoge druk valt toch best mee. Van opgeven vandaag
kan zeker geen sprake zijn: ik kan toch niet de belofte aan tante Lena breken
dat ik ooit van deur tot deur zou stappen, en nu zéker omdat in de goed geladen
rugzak ook drie exemplaren van het fietsboek naar de familie meereizen. Op de
grens met Moortsele valt een GR-streepje op: vroeger werden die geverfd, later
kwamen er stickers voor in de plaats, en nu hebben ze ook al plaatjes gemaakt
met het wit-rode kenteken. In Aragon zal men het stadium van de verfstrepen nog
niet voorbij zijn. Als ik de grens met Westrem oversteek op de brug over de
E40, die voor verkeer is afgesloten, verbaas ik me alweer over die eindeloze
stroom auto's: "Waar rijdt iedereen altijd weer heen?" In het hoofd
van de stapper daalt de eindeloze rust neer, in zijn ogen weerkaatst de
azuurblauwe lucht vol grillige witte wolken, zijn hoofd is eindelijk leeg. Geen
gedachten meer voor het verdere verloop, de stilstand in de hersenen voelt
heerlijk aan.
De volgende post zal in Aragon getikt worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten