Een steile afdaling door jong kreupelhout
brengt me op de bodem van de vallei, waar het brugje over de stroom slechts uit
twee boomstammen bestaat. Daarna een
bijna vlakke pista tot aan de carretera C151,
waar de intieme stilte van het gebergte
wordt overspoeld door het geraas van auto's.
Eén kilometer lang,deels rugwaarts stappend om te liften, vervloek ik de automobilisten die wuiven uit leedvermaak en weigeren op de rem te staan. In dit niemandsland staat daar plots Hostal Rama, een grote parking en een terras. Omdat de GR1 parallel aan deze gekkenweg loopt kan ik net zo goed naar Herman en Anita seinen dat ze mij hier komen oppikken, amper 5km buiten Ripoll. Intussen kan ik een medio litro naar binnen hijsen en het dagboek aanvullen. Dáár zijn ze! Blij weerzien, de warme knuffels en nog snel de traan wegpinken die zij onbegrijpend aankijken.
"Waw, dat doet zó'n deugd. Ik ben zo lang alleen geweest."
"Maar het is amper anderhalve week? Gaat het wel goed met jou?"
"Jaja, bedankt, Anita, dat je zo'n mooi pakje hebt meegebracht." En ik wijs naar Herman.
Er wordt wat afgekletst, te snel, te veel. De stem schuurt na een tijdje, niet meer aan praten gewend.
Gisteren tijdens de vrijdagse poetsbeurt thuis komt Herman binnen gewandeld met het nieuws dat hij beslist heeft om toch niet mee te wandelen tijdens de derde week in Aragon. De test van dinsdag heeft hem doen inzien dat het lichaam zo'n zware fysieke inspanning, dag na dag, met zovele hoogtemeters, niet meer voor hem is. Droefenis bij beiden.
In 2005 op de GR1 in Catalonië stapten wij samen van Ripoll tot Sant Llorenç de Morunys.
Op de carretera van Sant Llorenç naar Berga zoeken wij een schaduwrijke plek. Ik zak neer, gooi de schoenen en het hemd af, Herman blijft rondjes draaien zoals steeds. Hier moeten we afscheid nemen. Veel stilte. Heel soms een auto.
"Dat was het dan, man. Van hier af moet je gaan. Alleen."
"Weet je, Herman: zonder jou had ik deze tocht niet kunnen volmaken. Alles wat pijn deed vóór jij kwam is nu verdwenen." Deze knuffel duurt langer dan anders.
"Doe ze thuis de groeten, en zeg dat het nu wel lukken zal."
Hij stapt naar beneden, verdwijnt achter de bocht. Boven de bergkam cirkelt een vale gier, als om hem uit te wuiven. Ik stap naar boven, tranen in de ogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten