Hoewel de zoon Red (met de quad) zowel een picknick als een ontbijthap had klaargemaakt stond zijn vader erop om vroeger dan Spaans mogelijk op te staan en een echt ontbijt te voorzien. Hij is 64 en laat zoveel mogelijk over aan de 19-jarige Red, zijn opvolger. Nog geen 100m op pad of ik krijg een slecht gevoel: de stokken! Nog een tweede keer afscheid van de patron, en door een slapend dorp kuieren om 8u.
De wandeling loopt op wieltjes over brede pistas tot Santa Engracia, daar begint het lichte klimmen naar Sarsamarcuello. Als steeds krikt de nachtegaal het ochtendhumeur op tot het zenit. Op pistas met grove steenslag komt de ritmiek erin van klik-klik met de stokken en krak-krak met de bottines, een tot vervoering leidende kadans. Dan loop je een afslag makkelijk voorbij, waardoor de cijfertjes van km en hm weer gaan wiebelen. Daar kringelen plots twee steenarenden dor het zwerk, met een vale gier wat verder als om het verschil in vliegbeeld duidelijk te maken.
In Linares de Marcuello legt een bord ons uit dat de naam komt van lino (vlas) dat hier vroeger werd verbouwd.
Een hond komt agressief vanachter de hoek, waar een stok met scherpe pin al niet goed voor is. En nóg één. Nu het pad op en klauteren tot aan de ruïne van het kasteel, enfin nog één muurtje, maar op het einde met knikkende knieën. Immens panorama tot over Murillo en in Aguero. Een troep alpenkauwen dwarrelt door elkaar in een luchtballet. De afdaling kan beginnen en zonder wroeging passeer ik de afslag naar de Mirador de Buitres want geen telescoop of verrekijker mee. Als ik tussen de massieve falaises afdaal in de kloof naar Riglos zitten er enkele vale gieren meewarig op dat klein stappertje neer te zien vanop hun bekakte nest. We kantelen van sendero weer op een pista en canadezen nu, 13u is te vroeg voor picknick. Maar de rechterknie stuurt pijnscheuten naar de bovenkamer, op 200m voor de ingang van het dorp neerzitten en lunch. Met een tafelgenoot alweer, die van t baasje wat stukjes vet krijgt toegeworpen. Luidkeels schreeuwen nu en dan vanop de rotsen: bergbeklimmers kleven als Compeed tegen de hoge flanken boven Riglos.
Nog even doorbijten en de laatste attractie van de dag savoureren: de passerelle over de Gállego, wiebel de wobbel. Inchecken in hostal Los Mallos, bellen naar hot en her voor slaping morgen want het is vrijdag. Ziet er niet goed uit, en de weergoden trekken morgen hun sluizen open. Come and see next day.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten