Gisteravond werd la cena gebakken en geserveerd aan de vuurplaats in 'El Condor', Paules de Sarsa. Ik vertelde de (Waalse) patron dat ik hier ooit iets kwam drinken met vrienden na een rondwandeling in de omgeving, toen we logeerden op camping in Liguërre. "Wij hebben de zaak overgenomen in 2006" "Misschien was het wel daarvoor,ik weet het niet meer". Jo heeft een onderhoudende conversatie met de enige andere gast, een Zweedse dame die goed Engels praat maar zichzelf als wandelaar overschatte. Intussen loop ik wat her en der, zoals checken bij de baas of hij ons morgen kan voeren tot in Las Bellostas? Geen probleem, en ik zag het verschijnen op de afrekening (€17).
Als de rugzakken en stokken in de koffer van zijn jeep liggen nemen we nog afscheid van zijn Peruvaanse vrouw Cecilia, die gisteren een geweldige stoofpot van groentjes had klaargestoomd, om van het ontbijt met muesli nog te zwijgen. De GR1 volgt vanaf de voordeur van El Condor de asfaltweg tot in Bellostas, 8km, dus er is niet veel aan verloren gegaan, integendeel. Een aardige babbel met onze Waalse vriend, die fier op zijn iPhone een foto toont van de bijeneter, le guépier. We moeten de namen van dieren kennen in tenminste drie talen, want hier wordt naast Spaans ook héél veel Frans gesproken. De Fransen steken maar wát graag de Pyreneeën over en het is zaterdag. De toeristenstroom vloeit echter niet over de GR1 maar over circulaire paden rond de bereikbare dorpen. Wij hebben een krans van verlaten dorpen in het verschiet: Baguesté, Letosa, Otín, Nasarre en in Bara het eindpunt woont nog één vaste bewoner (enkele andere huizen zijn 'fin de semana'). De sfeer die tussen die ruïnes hangt valt niet te beschrijven, zie de foto's. Onder de blauwe lucht waarin de halve maan prijkt strompelen we helling op en af, de sneeuwtoppen als oogstrelend decor. Ook de wind doet aan oogstrelen in de namiddag, een tramontane die m'n rechteroog doet lekken als we Bara binnen komen. Daar ligt nog de río Alcanadre om over te steken, de stenen liggen wat te ver uiteen en het eerste ongewilde pootjebaadje is een feit.
Een boekenlezende vrouw in de tuin wordt ruw gestoord door een stapper die wil weten welke weg uit Nocito komt? Er is maar één asfaltweg in Bara, die komt uit Nocito en die stopt hier, in 'el fin del mundo'.
We wandelen het dorp uit over de pista tot we aan de oude school het asfalt bereiken en uitgeput neerploffen. Om halfzes komt de auto uit Nocito, zo was vanmorgen afgesproken. Om 5.40 niets gezien: "Die zijn ons vergeten" Ik wandel terug naar de dame met het boek en vraag of zij ons voeren kan. Dat kan. Het is 14km, we zullen wel betalen. "No te preoccupas" Aan het stuur vertelt zij over haar dorp Bara, ik hou het wegdek nauwlettend in de gaten dat vol gaten zit... Plots achter een bocht bijna bumper aan bumper met een Jeep Cherokee: daar is onze beloofde chauffeur, het is 6u15 en we zijn al 5km ver. Beide auto's maken een U-bocht en we wisselen stokje. Ik haal toch de portefeuille boven maar "si yo soy en la misma situación espero que alguna persona ayudaréme tambien".
We wandelen het dorp uit over de pista tot we aan de oude school het asfalt bereiken en uitgeput neerploffen. Om halfzes komt de auto uit Nocito, zo was vanmorgen afgesproken. Om 5.40 niets gezien: "Die zijn ons vergeten" Ik wandel terug naar de dame met het boek en vraag of zij ons voeren kan. Dat kan. Het is 14km, we zullen wel betalen. "No te preoccupas" Aan het stuur vertelt zij over haar dorp Bara, ik hou het wegdek nauwlettend in de gaten dat vol gaten zit... Plots achter een bocht bijna bumper aan bumper met een Jeep Cherokee: daar is onze beloofde chauffeur, het is 6u15 en we zijn al 5km ver. Beide auto's maken een U-bocht en we wisselen stokje. Ik haal toch de portefeuille boven maar "si yo soy en la misma situación espero que alguna persona ayudaréme tambien".
Gpx-track: 17km en 770hm
OsmAnd: 21km - 7u15 - top 1270m dal 520m (met voet in rivier in Bara)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten