Fernando en Tibi in de hostal in Petilla hebben hard hun best gedaan voor hun eerste cliënt. Met een heerlijke tortilla op de boterham vertrek ik laat, want het is maar 14km. Naast de hostal duikt het gr-pad meteen de vallei in van de Onsella, het lange gras staat vol ochtenddauw en de schoenen zijn meteen doordrenkt. De rechterknie laat al snel van zich horen, wat een gesukkel. Stijgen uit de vallei over een brede pista en de voorlopige remedie voor de knie is de fietsplooi toepassen al stappende: de rechtervoet optillen tot de hoogte van de linkerknie, dan gaat de pijn weg. Geen verklaring wat er daar nu aan schort, en het is geen gezicht de-stapper-met-fietsplooi. Met de blik koortsachtig gericht op de stenen om niet te struikelen kan ik weinig omhoog en omheen kijken, behalve naar een orchidee en die gieren in het blauwe zwerk, en daar vliegt iets anders tussen: slangenarend? Vanavond checken met vliegbeelden van internet.
Eenmaal over de hoogste top van vandaag heen (ach 805m) komt al gauw de afslag naar het Castillo de Roita 2km. Zonder verpinken die kant op, maar na 100m... toch liever niet. Om een lange tocht kort te maken: eindelijk de fînale klim naar Sos op een heuveltop. Uitgeput, het gaat niet meer. Het is op. De jeugdherberg is gesloten, ik bel naar een hostal maar krijg de boodschap dat ik niet kan gevonden worden, enz. Een wrak strompelt binnen in hostal Las Coronas. K2, in bad. Een uitvoerig bezoek aan de geboortestad van Fernando II van Aragón, die door zijn huwelijk met Isabella I van Castilië Spanje voor het eerst verenigde, źit er niet meer in.
Ik ben toch geen toerist, de stapper is een belever.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten