We zijgen neer langs de rand van het pad, zij zit aan de overkant. We passeerden net voorbij het verlaten dorp een grootvader met zijn kleinzoon en ik maakte een praatje, als steeds. Zij zegt nu: "Je doet alsof je Spaans kent maar 't is met veel haar op hé" "Ik sla me uit de slag toch?" "Als ik zou gaan spreken zoals we 't geleerd hebben op de hogeschool, man, je zou er nauwelijks iets van snappen." En ze lacht haar jonge witte tanden bloot. Ik keek naar mijn stapmakker naast mij, die in zijn bocadilla bijt:"We trekken onze plan hé, Michel?" "Ge weet toch dat ik het niet ben die hier zit, Willem" en hij neemt een slok van het pijpje van de Platypus. Maar ik weet wel beter. Ik leg mijn hoofd tegen zijn schouder en hoor zijn adem. We staren in de stilte.
Elke nacht sta ik drie keer op om te plassen, de oudemannen-ziekte. Al negen nachten sliepen we langs de GR1. Dat zijn zevenentwintig dromen waarin ik oude bekenden ontmoet, een verdwenen karavaan van vrienden of collega's die aan mij verschijnen in bizarre omstandigheden. Nog 12 nachten en 36 ontmoetingen te gaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten